Hondekoppen en Muizeneuzen
|
|
|
Recensie
De Hondekoppen (Mat ’54) en Muizeneuzen (Mat ’46) zijn, na decennia het spoorwegbeeld te hebben bepaald, van het spoor verdwenen. Veel oudere treinenliefhebbers hebben ze nog zien rijden of hebben er in gereisd. Drie treinstellen hebben de snijbrander weten te ontlopen. Het Spoorwegmuseum heeft de beschikking over de statische Mat ’54 386 en de rijdende Mat ’46 273, terwijl de Stichting Hondekop zich ontfermt heeft over de 766. Deze laatste twee zijn (soms zelfs gekoppeld) nog met enige regelmaat op het spoor te zien. Treinen van het type Hondekop waren betrokken bij de grootste treinramp in Nederland in januari 1962 en de treinkapingen in Drenthe.
Dit boek geeft een compleet beeld van de ontwikkelingen en lotgevallen van dit roemruchte elektrische NS-materieel. In feite is dit boek een aanvulling op Elektrische treinen in Nederland– deel 2, omdat toen dat boek in 1994 verscheen, de Hondekop nog in dienst was. Natuurlijk worden ook de 12 Benelux-treinstellen, een afgeleide van de Hondekop, niet vergeten. Deze treinen waren alleen maar in het westen van Nederland te zien: zij reden op de verbinding Amsterdam – Antwerpen – Brussel. Van dit type is er één bewaard gebleven in België. Dit stel is niet rijvaardig meer: het verkeert in een slechte staat. Veel kleuren- en zwart/wit foto’s van deze treinstellen op talrijke interessante locaties in Nederland én tekeningen met maatschetsen completeren dit boek.