Column apr 2009 - Harzer SchmalspurBahnen
Column april 2009 - Harzer SchmalspurBahnen
Ergens halverwege Augustus, 9.00u. Het begin van een zonnige dag waarbij we richting het hoogtepunt van de Harz, letterlijk en figuurlijk, zouden reizen met de nostalgische stoomtrein van de Harzer SchmalspurBahnen. We hadden snel onze rugzakken klaar gemaakt en we trokken een sprintje richting station Wernigerode. Over 10 minuten zou de eerste trein van de dag naar de Brocken vertrekken. Helaas, het was verschrikkelijk druk, de rijen stonden tot buiten en er leek ook niet echt veel beweging in te zitten. Mijn moeder en zus waren al richting perrons terwijl mijn vader en ik nog in de rij stonden. Langzaam kwamen we dichterbij de kassa… Eindelijk, we waren aan de beurt. 4 retourtjes gekocht en snel richting perron 1 gerend.
Daar stond hij dan, de machtige 99 7238-1, met als bijnaam “Brockenloc”, met een lange sleep met de bekende rode wagons met crème witte omlijsting bij de ramen. Het was nog mooier dan ik me altijd in mijn dromen voorgesteld had. Eindelijk zag ik ze niet in schaal 1:22.5 (G-schaal LGB) maar in 1:1. Allemachtig, wat mooi. Na enkele momenten stil gestaan te hebben om de nodige foto’s te schieten en “Och” en “Ach” te roepen, moesten we toch echt wel een plekje gaan zoeken. De cabines zaten helaas al helemaal vol, dus stonden we op het tussenstuk tussen de wagons. Zelfs deze stonden compleet vol. Ik wurmde mij een plekje naar de zijkant zodat ik onderweg naar buiten zou kunnen leunen om op het bochtige traject van de HSB de prachtige omgeving op de gevoelige plaat te leggen.
Het fluitje van de conducteur ging en we konden vertrekken. Langzaam kwamen we op snelheid onder het genot van een grote stoompluim boven ons hoofd en het prachtige geluid van de loc. We tuften dwars door Wernigerode waarbij de machinist regelmatig de stoomfluit moest aansporen om de plaatselijke bevolking erop te attenderen dat er een groot gevaarte richting de spoorwegovergang reed. Allemaal blije gezichten die vrolijk naar ons zwaaiden. Even later reden we langs het rangeerterrein van Wernigerode-Westerntor. Daar keek ik mijn ogen echt uit, er stonden nog 3 Brockenlocs, waarvan eentje op de imposante draaischijf. Aan de rechterkant nog een prachtige kolenoverslag en links dan het echte rangeerterrein waar onder andere een prachtige, naar smalspoor omgebouwde Köf stond; een paar personenwagons die een nieuw likje verf kregen, nog een paar oude DR goederenwagons en nog veel meer (schroot)…
De reis ging verder, ik moest regelmatig het drukverschil in mijn oren weggapen omdat je toch aardig snel op hoogte komt. Heerlijk was dit zeg, het geluid van de loc, de wind door je haren, de damp die op je gezicht neerslaat, het typische gekletter van de wielen en af en toe een verdwaald roetdeeltje dat uitgerekend in je oog terechtkomt… Na een kwartiertje een tranend oog gehad te hebben zag ik alles dan toch weer helder!
Langzaam kwam de Brocken in zicht en toen we gingen in een klimspiraal richting de top. De trein vertraagde opeens, verscheidene reizigers stelden zich de vraag: “We zijn er toch nog niet?” Dat klopte dus, een trein die retour kwam moest eerst op een rangeerspoor zodat wij konden passeren want het gehele traject is enkelspoor. En oh wat was het koud toen we stilstonden. Nu besefte ik pas hoeveel warmte er, afkomstig van de locomotief, tijdens het rijden langs je waait. Iedereen greep naar zijn trui en jas… Na nog 5 minuutjes stevig doortuffen veranderen de standaard evenwijdige bielzen in Y-bielzen. Deze bielzen schijnen, voor ik vertrok had ik al wat research gedaan, het gewicht veel beter te delen en zorgen voor een stevigere bedding in moerassige gebieden.
En toen… waren we aan de top, allemachtig, wat mooi. Kilometers uitzicht, het was gelukkig wel een heldere dag. Maar wat stond er een scherpe, ijskoude wind. Ik had heel optimistisch een korte broek aan gedaan omdat het in Wernigerode lekker warm was. Maar ach, het koukleumen woog niet op tegen de schoonheid van de natuur en de stoomtrein zelf natuurlijk. Na een uurtje of 2 zijn we dan maar aan de terugreis begonnen. Helaas…
Een ding is zeker, ik wil hier nog een keer naartoe!
Willem (Nameless)