Column jan 2010 - De overbuurman

Column januari 2010 - De overbuurman

Ik heb net dezelfde aandoening als jullie, ik ben ook compleet verslaafd aan de ‘modeltreintjes’ zoals een niet-insider ze zou noemen. Ik noem het liever ‘modeltreinen’, niet alleen omdat ik dan iets serieuzer genomen wordt maar in de tweede plaats omdat ik zelf met LGB (G-schaal) rij, zowel binnen als buiten.

Hoe is deze lichtjes uit de hand gelopen hobby nu begonnen? Het begon, zoals bij velen, met een startsetje. Ik zag een LGB setje voor €99 die in Meijer&Blessing in Rotterdam zijn rondjes reed op een kerstbaantje. Voor mij toen een hele investering maar er zat een locje bij, een leuke personenwagon en een veewagentje, een cirkel rails en een transformator. Eigenlijk alles dus om mee te starten. Vervolgens liep ik tevreden met een grote glimlach op mijn gezicht de winkel uit met een startset onder mijn armen (hoewel, mijn opa moest hem dragen, haha) en wat rechte stukken. Thuis had ik direct een baantje rond de kerstboom gelegd, ik vond het allemaal prachtig. Toch knaagde er een gevoel dat nog wat extra rails ook leuk zou zijn. Jullie vermoeden het al, het werd meer dan alleen een ovaaltje rails. Tien dagen later stond ik alweer in de winkel voor twee wissels en nog wat extra bochten... Dat klinkt jullie vast bekend in de oren. Ach, je bent jong (toen 14) en je moet wat…

Na enkele jaren enkel een steeds groter wordend kerstbaantje, bleek er op zolder ruimte vrij te komen die ik wel mocht gebruiken voor een permanente treinbaan. Dit moest mijn moeder geen twee keer zeggen. Een week later had ik in een razend snel tempo de zolder leeggehaald en was ik begonnen aan het sporenplan.

Maar er spookte altijd iets door mijn achterhoofd… Een soort déjà vu gevoel. Een soort herkenbaarheid. Ik kende dit spul ergens van, maar waar? Ja, mijn oom & tante hebben al sinds 2004 een kersttrein van LGB rond de kerstboom tuffen, maar toch zei een stemmetje in mij dat ik het ergens anders van kende… Na een tijd met dit onbestemde gevoel rondgelopen te hebben, kreeg ik op een avond, terwijl ik nog wat wijzingen aan het aanbrengen was aan het sporenplan, het antwoord. Er was geen aanleiding tot deze gedachte, het kwam gewoon in één keer in me op. Ik bedacht me dat de overbuurman dit altijd in zijn tuin had liggen. Toen ik een klein jochie was, speelde ik vaak in de grote tuin van de overbuurman. In het midden een grote vijver met daarover 2 bruggetjes. Uren heb ik daar gefascineerd naar de treintjes zitten kijken. Helaas, na het overlijden van de buurman niet meer.

Langzaam kwamen de herinneringen allemaal weer naar boven. Mooie herinneringen. Het onbestemde gevoel, het raadsel, was nu ook eindelijk opgelost.

Ik ga meer weer verder knutselen… En bedankt, buurman.

Willem (Nameless)