Micheline
| Micheline | |
|---|---|
| Spoorwegmij's |
Etat |
| Fabrikanten | André Michelin |
| Aantal gebouwd | Type 5: 1 stuks Type 11: 11 stuks Type 16: 26 stuks Type 20: 2 stuks Type 21: 13 stuks Type 22: 7 stuks Type 23: 20 stuks Type 33: 1 stuks |
| Bouwjaren | 1932-1936 |
| Type | motorwagen |
| Asvorm | Type 16 t/m 22: C'3' / D'4' Type 23: 4'D'4' |
| Lengte over de buffers | 17.310 mm |
| Max.snelheid | Type 16 t/m 22: 90/105 km/h Type 23: 135 km/h |
| Vermogen: | Type 16 t/m 22: 162/184 kW Type 23: 294 kW |
| Dienstgewicht | .. ton |
| Bouwwijze motor | 12 cilinder V |
| Uitdienst | 1952 |
Bouwserie Micheline
Een Micheline is een lichte motorwagen, waarvan de wielen zijn uitgerust met speciale banden, ontwikkeld door het bedrijf Michelin in de jaren 1930.
In de jaren 1930 was het doel van André Michelin om het comfort van passagierstreinen te verbeteren. Om dit te doen, ontwikkelde hij een speciale holle band, die kon lopen op het beperkte loopoppervlak van de kop van een rail, door wissels kon gaan en ook bestand was tegen de belasting van spoorwegvoertuigen. Deze pneurail, waarvan de eerste versie in 1929 werd gepatenteerd, werd later gemaakt met een meer resistente metalen structuur.
Met de pneumatische band biedt de band tractie- en remfuncties en een metalen flens die aan de velg is bevestigd, zorgt ervoor dat het wiel op de rail kan worden geleid. In vergelijking met wielen met stalen banden bood de band meer grip en comfort, maar ten koste van een beperkte asbelasting. Om deze beperking te overwinnen, was het nodig om het aantal wielen te vermenigvuldigen en lichtere voertuigen te bouwen, met behulp van technieken uit de luchtvaart, zoals het gebruik van geklonken duralium voor hun lichaam.
Ontwikkeling en Bedrijf
Prototypes
Het eerste prototype van "Type 1" werd ontwikkeld in 1929. In 1931 was de Type 5 het eerste prototype van Michelin dat aan spoorwegmaatschappijen werd gepresenteerd. Om zijn uitvinding te promoten, organiseerde Marcel Michelin, de zoon van André Michelin, op 10 september 1931 een demonstratie. Voor de gelegenheid nodigde hij André Citroën en zijn vrouw, de directeur van het staatsnetwerk, enkele ambtenaren en journalisten uit. Om 12.44 uur, 2 uur en 14 minuten na vertrek, reed de Micheline het station van Deauville binnen. Hij vertrok om 10.30 uur voor een rondreis tussen Paris Saint-Lazare en Deauville en legde de afstand van 219,2 km tussen de twee stations af in 2 uur en 3 minuten, d.w.z. een gemiddelde snelheid van 107 km/u met pieken van 130 km/u. Deze voor die tijd hoge snelheid zorgde voor brede publiciteit voor het proces.
Micheline type 11
In 1932 werd de "Micheline 24 stoelen", het Type 11 genaamd, in gebruik genomen, waarvan er elf werden geproduceerd. Het leek erg op een wegvoertuig en bestond uit een drieassige trekker (centrale aandrijfas) en een oplegger met een tweeassig draaistel aan de achterzijde. De opbouw van de oplegger was een aluminium frame met een multiplex coating. Omdat ze alleen een bestuurdersstoel voorin hadden, was het nodig om ze aan het einde van de rit om te draaien. De eerste werden op 21 maart 1932 in dienst gesteld door de Compagnie des chemins de fer de l'Est op de lijn Charleville-Giget. Deze motorwagens werden in 1939 uit de roulatie genomen.
Micheline type 16
In 1933 werd het type 16 met 36 zitplaatsen, een meer conventioneel spoorwegtype, in gebruik genomen, uitgerust met twee drieassige draaistellen en uitgerust met een boven het dak verhoogde bestuurdersstoel, waardoor hij omkeerbaar was. Het kan als koppeling worden gebruikt. De maximale snelheid was 90 km/u. De benzinemotor was een 220 pk sterke 12-cilinder V-12 Hispano bij 3.000 tpm. Het leeggewicht was 8 ton, de normale lading was 4 ton. De sterke grip van de band op de rail zorgde voor een spectaculaire acceleratie en remmen, vandaar de interesse in stop-and-go-diensten. Gelanceerd met 90 km/u, stopte de machine na ongeveer veertig meter. In 1934 en 1935 werden 26 Michelin type 16 met 36 zitplaatsen gebouwd. De staat zal 19 exemplaren bestellen met het nummer ZZy 24221 tot 24239. Ze werden versterkt door 2 motorwagens van het type 17, de ZZy 24261 en 24262 met het taps toelopende achterprofiel.
In 1933 nam de PLM in het depot van Grenoble zijn eerste 2 Michelin ZZR 1 en 2 in gebruik die, na tests op de lijn Lyon - Grenoble (reis afgelegd in 1 uur en 5 min) en op de Alpenlijn, op 20 september 1935 werden overgebracht naar het depot van Besançon.
Micheline type 20 t/m 22
.jpg)
In 1934 verscheen een twee meter verlengd model met 56 zitplaatsen en twee vierassige draaistellen. Dit model had twee aandrijvingen, maar had twee bestuurders nodig, waarbij alleen de rem werd gekoppeld door een persluchtremleiding (Westinghouse-systeem). Tussen 1934 en 1937 werden 51 exemplaren in gebruik genomen. Een 52ste exemplaar, een Type 22, werd in 1949 aan de SNCF geleverd: nadat Michelin het niet kon voltooien na het bombardement op zijn fabrieken tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd het voltooid door Carel Fouché & Cie, onderaannemer sinds 1932.
Micheline type 23
In april 1936 presenteerde Michelin een motorwagen met 96 zitplaatsen (inclusief 16 klapstoelen), het type 23, bestaande uit een enkele carrosserie van 30,36 meter lang, gemonteerd op drie vierassige draaistellen. De Panhard-motor, een 400 pk sterke twaalfcilinder V-motor, werd op het centrale draaistel geplaatst dat dwars kon bewegen, waarbij de romp op de eindgelagerde draaistellen rustte. Aan elk uiteinde was een bestuurderscabine. De topsnelheid was 135 km/u. Tussen 1936 en 1938 verwierf de staat tien exemplaren met de registratie ZZ 24241 tot 24250, de PLM verwierf de ZZR 101 tot 135 en de PO Midi bestelde de ZZEty 23681/23585. Bij de SNCF werd een deel omgebouwd tot aanhangwagens en werden de Michelines omgenummerd tot XM 6101 tot 6105. Deze machines circuleerden tot 1952 in Frankrijk.
Na de Tweede Wereldoorlog werden deze nog recente machines allemaal omgebouwd tot aanhangwagens: ingekort en uitgerust met "Diamond" draaistellen van bouwwagens die tijdens de Eerste Wereldoorlog in de Verenigde Staten waren gebouwd. Deze 23 aanhangwagens, XR 8801 tot 8823, werden omgebouwd in 1953-54 en zetten hun carrière voort tot het begin van de jaren 1970.
Micheline type 33
In 1936 bracht Michelin het Type 33 uit, een geleed treinstel met drie elementen op vier draaistellen, waarbij de twee centrale draaistellen elk werden aangedreven door een 250 pk (184 kW) Hispano-Suiza-motor die in het centrale element was geplaatst. De einddozen bieden plaats aan één, 48 eersteklas passagiers; de andere, 60 tweedejaars plaatsen. Aan elk uiteinde bevindt zich een bestuurdersstoel. De trein meet 45,2 meter.
Waar zijn deze treinstellen nog te zien
Dit type materieel reed jarenlang op de lijnen van de voormalige Franse spoorwegmaatschappijen, en vervolgens van de SNCF. Ook voor smalspoor aangepaste treinstellen (type 51 en 52) werden ingezet in koloniale gebieden zoals in Afrika, Indochina en Madagaskar.
- Wat het Type 51 betreft, zijn er nog twee exemplaren in gebruik op Madagaskar, waar nog steeds een toeristische treindienst in bedrijf is (in Antananarivo en Fianarantsoa reed nog een derde, maar is uit bedrijf na een ongeval. Deze wacht op een beslissing in de werkplaatsen van Antananarivo).
- Een volledig gerestaureerde Micheline – is permanent te zien in het L'Aventure Michelin Museum in Clermont-Ferrand. Deze maakte ook diverse toeristische ritten, met name tijdens het Stoomfestival op de Baie de Somme Railway.
- Een Micheline Type 22 met 56 zitplaatsen is te zien in de Cité du Train in Mulhouse.
- In het Yunnan Railway Museum in Kunming, China, staat een Micheline tentoongesteld.
Bron: Wikipedia Micheline (vervoer)[1]
Bronnen, Referenties en/of Voetnoten |
Modellen
|
|