Budd Company
| Edward G. Budd Manufacturing Company | |
|---|---|
| Rechts vorm | - |
| Type Industrie | Spoorwegen |
| Opgericht | Philadelphia, Pennsylvania, United States (1912) Edward G. Budd |
| Opgeheven | 1987, Bankroet |
| Hoofdkantoor | Philadelphia, Pennsylvania, United States |
| Producten | Auto carrosseriën, carrosserie componenten, passagier treinen, Metro, rijtuigen, vliegtuig industrie. |
The Budd Company
Het Budd-bedrijf, opgericht door Edward Budd in 1912, heeft zijn wortels en geschiedenis van de automobiel branche, in het bouwen van carrosserieën en carrosserie componenten, en zelfs vandaag de dag is het bedrijf nog steeds bezig met het bouwen en vervaardiging van dergelijke. Echter, gedurende ongeveer een 50-jarige, brak in de vroege jaren dertig Budd door in de spoorweg-industrie door de productie van personenrijtuigen en het gaf Pullman-Standard een serieuze concurrentie. Terwijl het bedrijf samen met het Franse Michelin ploeterde met experimentele designs in de eerste jaren van dertiger jaren, was Budd zijn eerste succes in spoorwegen de Zephyr 9900 (ook bekend als de pionier Zephyr)
treinstel welke een openbare onthulling had op de Pennsylvania Railroad's Broad Street Station in Philadelphia in het voorjaar van 1934. De trein zelf was het bezit van de Chicago, Burlington & Quincy Railroad en hij was gemaakt van Budd zijn handelsmerk namelijk roestvrij staal geribbelde ontwerp.
Terwijl de Union Pacific M-10000 wordt gecrediteerd als zijnde het eerste streamliner debuut (in vroege 1934) wordt de door Budd-gebouwd pionier Zephyr vaak het best herinnerd. Veel van haar bekendheid en voortreffelijke status is het resultaat van haar historische rit op 26 mei 1934. Op deze dag reed de trein met verbazende snelheid in de ochtend van Denver trainen en kwam 13 uur en 5 minuten later aan in Chicago, dit heeft betrekking over een afstand van 1,015 mijl. Afgezien van de ongelooflijke snelheid van de trein, echter, was het schitterende design van de Zephyr.
Budd zijn gepatenteerde geribbelde roestvrijstalen ontwerp blonk, en gaf het uiterlijk van snelheid, zelfs wanneer de trein niet in beweging was. Echter, buiten de Budd Zephyr treinstellen richtte het bedrijf zich voornamelijk op uitrusting van de passagier rijtuigen (tevens zou het ook gaan voor ontwerpen van treinstel uitrusting voor de Europese landen zoals Frankrijk en België). Terwijl de snelheid van de originele Zephyr indruk op het publiek maakte, waren de spoorwegen misschien meer onder de indruk door Budd zijn geribbelde roestvrij stalen rijtuig ontwerpen. In 1937 plaatste de Atchison, Topeka & Santa Fe Railway een grote order van 104 passagiers rijtuigen voor haar nieuwe Super Chief trein.
De Santa Fe zou één van de beste erkende spoorwegen zijn die de Budd rijtuigen vanaf de jaren 1930 gebruikten, vrijwel al hun top passagierstreinen werden met de glimmende roestvrijstalen rijtuigen uitgerust. Interessant is dat de Super Chief gekomen is vanwege noodzaak. De Union Pacific lanceerde in 1936 haar nieuwe gestroomlijnde City of Los Angeles (die trouwens geen Budd rijtuigen waren) en toen moest de Santa Fe wel zijn eigen concurreren premier trein lanceren tussen Los Angeles en Chicago. Met een directe route naar de twee steden (in tegenstelling tot de UP die de trein moest overgeven aan de Southern Pacific om de Oceaan te bereiken bij Los Angeles en de Chicago & North Western Railway om Chicago te bereiken) gaf de Santa Fe een voordeel hoewel de eerste versie van de Super Chief, terwijl goed gepland, niet echt up to date was met de City of Los Angeles omdat het treinstel niet gestroomlijnd was en op gebouwd was met standaard zwaargewicht rijtuigen.
Santa Fe wist dat het zich beter moest verkopen en met behulp van de Budd Company, werd de geheel nieuwe gestroomlijnde Super Chief in mei van 1937 geïntroduceerd. Wat resulteerde in een passagierstrein ongeëvenaard in stijl, design en luxe. Naar aanleiding van de Santa Fe en Burlington zouden talrijke spoorwegen contracten met het bedrijf Budd afsluiten om hun treinen uit te rusten, hoewel velen wachten tot na de Tweede Wereldoorlog om dit te doen. Deze omvatten de Pennsylvania Railroad, New Haven, Seaboard Air Line, Chesapeake & Ohio, Southern, Norfolk & Western, Southern Pacific, en de Union Pacific waaraan de meeste van hun orders na WWII en tijdens de jaren 1950 waren (het laatste decennium gaven de meeste spoorwegen veel geld uit aan het vervoer van passagiers uit).
Ook kochten sommige spoorwegen zoals de Milwaukee Road, PRR en Rock Island Budd forense rijtuigen voor hun woon-werk verkeer waarbij de meeste van deze orders in het midden van de jaren 1950 tot de jaren zestig (sommige van de meer bekende forensen verkeer waren de Silverliner IIs en Amfleets) kwamen. Afgezien van forens verkeer werd Budd ook gecontracteerd worden voor het bouwen van metro apparatuur voor een aantal activiteiten in het land.
Tot slot, droeg Budd bij aan het beroemde Metroliner treinstel van de PRR, die een business-trein onderhield op de Northeast Corridor in het begin van de late jaren zestig. Opgemerkt moet nog worden dat het Budd tijdens de late jaren veertig, voor een korte tijd, een winstgevende parallel bedrijf had gevonden door de bouw van een versie van de Doodlebug, een personenrijtuig met eigen aandrijving. Budd zijn versie Rail Diesel Car of RDC was bekend, en zoals de Doodlebug werd ontworpen om te worden gebruikt op een spoorlijn van dunbevolkte gebieden of een secundaire lijn.
Het bleek al snel dat de RDC heel succesvol was en er werden meer dan 300 in Noord-Amerika evenals een paar aan Australië verkocht. Net als bij Pullman, begon het bedrijf Budd een scherpe dalingen te zien in de verkoop contracten van passagier rijtuigen in de laten jaren vijftig en later. Met de afname van reizigersverkeer, omdat het publiek koos voor andere wijzen van vervoer zoals auto's en vliegtuigen. De spoorwegen moesten veel materiaal voor reizigers verkeer laten staan gewoon omdat het in de late jaren zestig niet meer veel gebruikt werd. In de late jaren zeventig had Budd de onrendabele passagier rail productie bedrijf verlaten en op hetzelfde moment werd het overgenomen door de firma Thyssen AG waarbij het opnieuw begon met het opbouwen van carrosserieën van auto's en onderdelen. Na verschillende andere fusies en overnames was de oorspronkelijke Budd Company al lang verdwenen maar de auto componenten werden nog gebouwd onder de bedrijf naam Martinrea International, Inc.
In 1962 produceerde Budd een volledig functionele Concept CAR, de XR-400, voor evaluatie door American Motors Corporation (AMC).
Het was ontworpen voor het gebruik van AMC bestaande chassis voor het sportieve-model markt aandeel vóórdat de Ford Mustang verscheen. De voorgestelde auto ging niet in productie. De ironie van het verhaal van de XR-400 is dat Budd probeerde het idee eerst te verkopen aan Ford. In 1961 combineerde Budd een 1957 Ford Thunderbird carrosserie met een chassis van de Ford Falcon 1961 tot een sportieve cabriolet. Toen Ford het niet wilde, verschoof Budd zijn focus naar AMC. Ford ging zijn Mustang baseren op het Falcon-chassis.
In 1965 ontwierp en vervaardigde Budd het voorste schijfrem systeem voor Chrysler, Imperial, Plymouth en Dodge auto's, (optioneel) gebruikt voor de jaren 1966-68 modellen.
Luchtvaartindustrie
In 1930 deed het bedrijf haar eerste intrede in de luchtvaartindustrie door het ondertekenen van de contracten voor de vervaardiging van vliegtuigen wielen en RVS vleugel ribben. Enea Bossi trad in het bedrijf als het hoofd van roestvrij staal om onderzoek uit te oefenen aan het ontwerp en de bouw van een amfibie luchtvaartuig de 4-dubbeldekker Budd BB-1 pionier.
Het was het eerste vliegtuig met een structuur die is opgebouwd uit roestvast staal. Dit was het eerste vliegtuig van het Budd-bedrijf, en het maakte zijn eerste vlucht in 1931. Gebouwd onder beperkte licentie NR749, het ontwerp gebruikte concepten ontwikkeld voor de Savoia-Marchetti S-56 en werd aangedreven door een enkele 210 pk (160 kW) Kinner C-5-vijf-cilinder-stermotor. Het bouwproces van roestvrij staal voor de BB-1 werd gepatenteerd in 1942. Destijds werd roestvrij staal niet beschouwd als praktisch, en slechts één BB-1 werd gebouwd. Het logde ongeveer 1.000 vlieg uren tijdens het verkennen van de Verenigde Staten en Europa. In 1934, werd het vliegtuig ontdaan van zijn stof die op en onder de vleugel zat en buiten het Franklin Institute in Philadelphia werd tentoon gesteld, waar het heden nog steeds te zien is.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog, ontwierp en bouwde Budd de RB-1 Mayweather vervoer vliegtuig voor de United States Navy, met behulp van veel roestvrij staal in plaats van aluminium. Slechts 25 werden gebouwd, maar na de oorlog 14 vliegtuigen vonden hun weg naar de prille Flying Tiger Line en bezorgde voor die compagnie en goede start.
- The Budd Company. Extra afbeeldingen
De Motor van de Pioneer Zephyr, 8 cilinder 600 pk, 8-201-A model Winton Motor. 
Het Railway postkantoor van de Pioneer Zephyr. 
Atchison, Topeka & Santa Fe (ATSF), Albuquerque Train Station (Alvarado Hotel), Albuquerque, New Mexico, USA. Een Superchief/El Capitan word van de buitenkant gewassen. Credits given to: Martin Matlack. 
Atchison, Topeka & Santa Fe (ATSF), ABQ train station/Alvarado Hotel, Albuquerque, New Mexico, USA. Een Superchief/El Capitan een gezin komt terug let op de rijtuigwasser op de achtergrond. Credits given to: Martin Matlack.
Bron:[1]
Externe links
- Slumbercoach
- Joseph Ledwinka
- Budd Company Historical files bij Hagley Museum and Library
- Mike Karwowski collection van Budd Company photographs bij Hagley Museum and Library
Bronnen, Referenties en/of Voetnoten |
|