Nickel Plate Road

Nickel Plate Road
Logo van NKP.
Land	Verenigde Staten
Reporting mark	NKP
Locaties	Buffalo, NY naar Chicago en E. St. Louis, IL - extensieve operaties in Illinois, Indiana, Ohio, en Pennsylvania
Opgericht	1881
Opgeheven	1964
Opvolger	Norfolk and Western
Spoorbreedte	Standaard spoor (1435 mm)
Spoorlengte	6452 km in 1960
Hoofdkantoor	Cleveland, Ohio

Inleiding

NKP system map. Credit given to John Slater
Nickel Plate Road Historical & Technical Society, Inc

De New York, Chicago en St. Louis Railroad (reporting mark NKP), afgekort tot NYC&St.L, was een spoorweg die geëxploiteerd werd in de mid-Centrale Verenigde Staten. Kortweg ook de Nickel Plate Road genoemd, diende de spoorweg een groot gebied, met inbegrip van de spoorlijn in de Staten New York, Pennsylvania, Ohio, Indiana, Illinois en Missouri. In haar primaire verbindingen waren opgenomen Buffalo, Chicago, Cincinnati, Cleveland, Indianapolis, St. Louis en Toledo. De Nickel Plate Railroad werd gebouwd in 1881 langs de Zuid-kust van de grote meren om Buffalo en Chicago te verbinden met de concurrerende Lake Shore and Michigan Southern Railway. In 1964 werden de Nickel Plate Road en verschillende andere mid-westen maatschappijen samengevoegd tot een grotere de Norfolk and Western Railway (N&W). Het doel van de N&W uitbreiding was een meer concurrerende en succesvoller systeem om de 14 staten en de Canadese provincie Ontario te dienen over meer dan 11.000 km van spoorlijn. De winstgevende N&W werd zelfs samengevoegd met de Southern Railway, een andere winstgevende vervoerder, om de Norfolk Southern Corporation(NS) te vormen in 1982. Aan het einde van 1960 geëxploiteerd de NKP 3490 km aan spoorweg op 6452 km van spoorrails, zonder inbegrip van de 40 km Lorain & West Virginia. Dat jaar melde het 9758 miljoen netto ton-miles aan inkomsten goederen- en 41 miljoen passagiers-mijl. De Nickel Plate Historische en Technische maatschappij werkt voor het behoud van de Nickel Plate Road.

Historie

Achtergrond

Tijdens de 25 jaren die volgden na de Amerikaanse Burgeroorlog, werd het aantal kilometers aan spoor in de Verenigde Staten meer dan verdubbeld en veranderde het gezicht van Amerika voor eeuwig. Spoor vervoer zorgde ervoor dat producten die in het Oosten gemaakt werden verscheept konden worden naar het Westen voor veel minder kosten dan voorheen. Hierdoor konden voor economische redenen op grotere schaal meer efficiënte fabrieken gebouwd worden. Het landbouw kerngebied van Amerika was niet langer beperkt tot een markt van één dag reis per wagon. Spoorweg en de bouw van de spoorweg werd één van de grootste industrieën tijdens dat tijdperk. Gedurende 1881 was één van de 32 mensen in de Verenigde Staten tewerkgesteld bij een spoorweg maatschappij of die zich bezighielden met bouw van de spoorweg. Vanaf ongeveer 1877, begon twee grote spoorweg ontwikkelaars, William H. Vanderbilt en Jay Gould, te concurreren voor het verkeer per spoorlijn langs de zuidelijke oever van de grote meren. Gedurende 1878 had William Vanderbilt een monopolie in het spoorwegverkeer tussen Buffalo, New York; Cleveland, Ohio; Detroit (Michigan); en Chicago, omdat hij de enige spoorlijn de Lake Shore and Michigan Southern Railway bezat tussen de steden. Daarnaast was hij op dat moment de rijkste man in Amerika. In 1881 had Jay Gould de controle over ongeveer 15% van alle Amerikaanse spoorwegen kilometers, groten deels van het westen van de Mississippi River en werd hij beschouwd als de meest meedogenloze financiële operator in Amerika. Goulds belangrijke spoorweg ten oosten van de Mississippi was de 539 km Wabash, St. Louis and Pacific Railway (Wabash). De Wabash hoofdlijn liep vanuit St. Louis, Missouri naar Toledo, Ohio, waar deze gedwongen werd om zijn spoorweg verkeer over te dragen aan de Lake Shore Railroad van William H. Vanderbilt zodat het afgeleverd kon worden aan de oostelijke Verenigde Staten. Jay Gould en William Vanderbilt verzorgden samen alle Oost-west treinverkeer in het Midwesten. Het Seney syndicaat, eigenaren van de Lake Erie and Western Railroad, een 560 km spoorweg, waren geïnteresseerd naar nieuwe bronnen van inkomsten en er werd een plan opgesteld voor de oprichting van de New York, Chicago and St. Louis Railroad.

Restauratie van de Nickel Plate Road 2-8-2 Mikado steam locomotive #587 in de werkplaats van ITM (Indiana Transportation Museum). Credit given to: Jeremy C. Schultz.

Begin jaren

Het Seney syndicaat, onder leiding van George I. Seney, had een ontmoeting bij Seney’s New York City bank en organiseerde op 3 februari 1881 de New York, Chicago and St. Louis Railway Company. Het oorspronkelijke voorstel voor de NYC & StL was een 550 km spoorweg van uit het westen van Cleveland, Ohio naar Chicago, Illinois met een aftakking van de 523 km naar St. Louis, Missouri. Op 13 April 1881, kocht de New York, Chicago and St. Louis Railway Company de Buffalo, Cleveland, and Chicago railway, een spoorweg die geëxploiteerd werd van de westkant van Cleveland, Ohio naar Buffalo, New York, en parallel liep aan de Vanderbilt Lake Shore and Michigan Southern Railway. Het idee van een spoorlijn van de Oost-west over noordelijke Ohio was erg populair bij het volk van Ohio. Ze wilden breken met de hoge vrachtprijzen die door Jay Gould en William Henry Vanderbilt in rekening brachten. Niemand was minder populair in Ohio dan William Vanderbilt omdat op 29 December 1876 Lake Shore and Michigan Southern Railway Ashtabula rivier trestle ineenstortte waar 64 personen gewond raakten en 92 personen werden gedood of later overleden aan hun verwondingen. Een andere reden voor de populariteit van de New York, Chicago and St. Louis Railway was de positieve economische gevolgen voor de steden die elke nieuwe spoorlijn doorging op dat moment. Tijdens de krantenoorlog voor het aantrekken van de New York, Chicago and St. Louis verwees de Norwalk, Ohio Chronicle krant naar de New York, Chicago and St. Louis als "... double-track nickel-plated railroad." De New York, Chicago and St. Louis nam de bijnaam aan en het werd beter bekend als de Nickel Plate Road. Er werd besloten om te beginnen met het aanleggen langs de geëxploreerde route tussen Cleveland, Ohio en Buffalo (New York) in plaats van het bouwen van de tak naar St. Louis, Missouri. Vijfhonderd dagen later completeerde de Nickel Plate een enkel spoor hoofdlijn traject van 26 km van uit Buffalo, New York naar Chicago. De spoorweg werd geraamd op 80.000 ton aan stalen rails, elk had een gewicht van 30 kg/m en er waren 1,5 miljoen eiken bielzen vereist. Daarnaast waren er op de spoorweg 49 grote bruggen. Het werd gekenmerkt door lange secties met recht spoor, met milde glooiingen en indrukwekkende bruggen. Op 16 oktober 1882 reden de eerste treinen over het gehele Nickel Plate systeem. Vanderbilt en Gould keken met grote belangstelling gedurende de constructie van de spoorlijn. Als een van hen de Nickel Plate kon verwerven, kon hij de bedreiging voor hun spoorwegen beëindigen, maar als de Nickel Plate onafhankelijk bleef zou het een aanzienlijke deuk in de spoorlijn winst van beide ondernemers creëren. Vanderbilt probeerde de waarde van de Nickel Plate te verlagen door het organiseren van een campagne om haar reputatie te besmeren voordat er ooit een trein over zijn spoorrails liep. Indien Vanderbilt hierin succesvol zou zijn kon hij het Seney Syndicate afschrikken in de verkoop aan hem of zorgen dat de spoorweg maatschappij failliet ging. Echter, het plan van Vanderbilt had twee belangrijke risico's. Als hij de lijn belasterde riskeerde die dat hij het Seney syndicaat in een alliantie met Gould zou jagen. Het andere gevaar was dat zijn plan om de reputatie van de Nickel Plate te belasteren zou mislukken waardoor het snel kon gaan uitgroeien. Vanderbilt beweerde dat de spoorweg werd gebouwd met ondeugdelijke materialen en dat het onveilig zou zijn voor gebruik als het voltooid was. Hij slaagde er in om langdurige geruchten over de lijn te creëren, maar verzuimde om het bedrijf te devalueren of de beleggers af te schrikken. De kosten van de bouw was hoger dan verwacht en het Seney Syndicate begon te onderhandelen met Gould voor de aankoop van de spoorweg, maar in tegenstelling tot Vanderbilt, ontbrak het Gould aan kapitaal. Gefrustreerd over de falende gesprekken, brak Gould de onderhandelingen af en gaf zijn poging op om Vanderbilt te breken.

Het Lake Shore en Michigan Southern tijdperk

In begin 1881, kon William Henry Vanderbilt de Nickel Plate gehad hebben voor een miljoen dollar, vandaag staat dat gelijk aan $24,800,000. Hij besefte dat als hij Jay Gould toegestond om controle te verkrijgen van de Nickel Plate zijn monopolie op spoorwegverkeer van uit Toledo, Ohio - Oost zou worden verbroken. Hij besloot dat hij alles zou doen om de Nickel Plate uit handen van Gould te houden. Op 25 oktober 1882 verkocht (een paar dagen nadat de eerste treinen liepen) de Seney Syndicate de Nickel Plate aan Vanderbilt voor 7.2 miljoen dollar, wat vandaag gelijk is aan $178,700,000. Vanderbilt droeg het over aan zijn Lake Shore and Michigan Southern Railway. Vanderbilt had echter een probleem: hij kon de bedrijfsvoering niet in de grond boren of het in surseance laten vallen waardoor iemand anders het zou kunnen kopen. Hij kon de Nickel Plate ook niet sluiten ofwel omdat het een fortuin kost om te kopen. Dus, de Nickel Plate Road deed zaken, maar net genoeg om het hoofd boven water te houden. In de jaren twintig (1920) werd de Nickel Plate een onduidelijke lijn die zijn bestaan onderhield door de overdracht van goederen vervoer uit andere treinverbindingen. Gedurende dezelfde periode ging met Vanderbilt’s Lake Shore and Michigan Southern voorspoedig en werd deze verder uitgebreid. Vanderbilt hield het meeste spoorwegverkeer op zijn Lake Shore en Michigan Southern. Minder treinen op de Nickel Plate betekende dat de bewegingen op het spoor ook sneller konden zijn wat ook de bedoeling van de spoorweg was. Gedurende 1888 kreeg de Nickel Plate de bijnaam "The Meat Express Line”. Waarnemers bij Fort Wayne, Indiana melden dat elke avond zes lange vlees treinen en een paar fruit treinen tijdens de dag over de spoorlijn reden. Vanderbilt voegde veel van zijn spoorwegen samen met de New York Central Railroad (NYC). Na verloop van tijd werd de Nickel Plate bedreiging voor de New York Central en andere concurrerende lijnen minder.

Het Van Sweringen tijdperk

De broers Van Sweringen van Cleveland (Ohio) waren de volgende eigenaren van de Nickel Plate. Oris Paxton Van Sweringen en zijn jongere broer Mantis James Van Sweringen waren onroerend goederen ontwikkelaars die een metro lijn gebouwd hadden van hun ontwikkeling in Shaker Heights, Ohio naar het centrum van Cleveland. De broers Van Sweringen stelden reeds in 1909 voor om een eind terminal te bouwen op een openbaar plein in het centrum van Cleveland. De Cleveland interurbans and traction companies waren in voor de nieuwe terminal en de voorrang die er toe leiden. De Nickel Plate was de sleutel. Het doorkruiste Cleveland van Oost naar west, had een hoog verschil overschrijden door de Cuyahoga River Valley en het was dichtbijgelegen aan de voorgestelde terminal. De Nickel Plate verzorgt ook een route naar de voorgestelde terminal voor de Van Sweringen van metro lijn en de andere tractie lijnen. Tussen 1890 en 1913 had Cleveland een viervoudige toename in de bevolking. Burgerlijke en politieke leiders zochten om de stad schoon te maken en begon met vele projecten. Een ervan was het verlangen om alle van Cleveland's spoorweg stations te consolideren. De Lake Shore and Michigan Southern Railway, Pennsylvania Railroad (PRR) en de Big Four Railroad deelden het overvolle lakefront Union Station. De Erie Railroad, Baltimore en Ohio Railroad, Nickel Plate Road en de Wheeling and Lake Erie Railroad hadden allen aparte stations op de Noord zijde van de Cuyahoga rivier, net ten zuiden van het centrum. De stad moedigde ook de spoorwegen aan om ongelijkvloerse kruising te bouwen door de hele stad. De nikkel-plaat begon in 1909 met een ongelijkvloers kruising bouw project aan de oostzijde van Cleveland begon dat eindigde in 1913. Cleveland keurde een obligatie uitgave in 1910 goed tot "terneerdrukken" van de Nickel Plate door het meest drukke deel aan de westkant. De Lake Shore and Michigan Southern Railway werd gecontroleerd door Alfred Holland Smith van de New York Central Railroad en was een goede vriend van de Van Sweringens. Hij had de Van Sweringens begeleid en zelfs hun metro lijn naar Shaker Heights gefinancierd hun. Eind 1915 adviseerde de procureur-generaal van de Verenigde Staten dat de controle van New York Central over de Lake Shore and Michigan Southern en de Nickel Plate in strijd was met de federale antitrustwetten. Alfred Smith belden zijn vrienden, de Van Sweringens op 1 februari 1916 en bood hen de Nickel Plate aan. Op 13 April 1916 kochten ze het voor $8,5 miljoen, gelijk aan $187,100,000 vandaag. In ruil voor de exploitatie concessies en toegang tot bepaalde stations, zij betaalden alleen een beetje meer dan 500.000 dollar (gelijk aan $11,000,000 vandaag) maar controleerde 75 % van de Nickel Plate stemming voorraad. De Van Sweringens waren niet van plan om de Nickel Plate te runnen. Alfred Smith zorgde ervoor dat de Van Sweringens een vicevoorzitter kreeg van de New York Central, namelijk John J. Bernet. Smith wilde laten zien dat de Van Sweringens geen New York Central marionetten waren, en de Nickel Plate nodig hadden om geld te verdienen om met pensioen te gaan met 6.5 miljoen dollar van de New York Central.

NKP president John Bernet tijdperk

Nickel Plate 765 een Berkshire 2-8-4 met een excursie trein tijdens TrainFestival 2009, bij Owosso, Michigan.

.

Tijdens de Bernet bewind groeide de Nickel Plate aanzienlijk. In 1922 kocht de Nickel Plate de Lake Erie and Western Railroad, waarbij het zich toegang verschafte tot Sandusky, Ohio en Peoria, Illinois. Later dat jaar, op 28 December, Kocht de Nickel Plate de Toledo, St. Louis and Western Railroad, ook wel bekend als de "Clover Leaf Route", die tot slot de Nickel Plate toegang verschafte naar het St. Louis gebied, alsmede naar de haven van Toledo, Ohio. Bernet zorgde er ook voordat het totale goederen tonnage verdubbeld werd en dat de gemiddelde snelheden bij van het goederen vervoer systeem toenam, terwijl het verbruik van brandstof met de helft daalde. Aan het eind van 1926 verliet Bernet de Nickel Plate echter keerde in 1933 weer terug. In 1934 besteld Bernet 15 Berkshire 2-8-4 locomotieven, die legendarisch zouden worden bij de Nickel Plate. Bernet bleef als president van het bedrijf tot aan zijn dood in 1935. Op 29 December 1937, kreeg de Chesapeake and Ohio Railway controle over de Nickel Plate. Een belangrijke factor op dat moment was Frank Allen Brown die van 1937 – 1944 de positie van assistent superintendent had.

De oorlog en het naoorlogse tijdperk

Nickel Plate Road Alco PA. The superstructure began life on the Santa Fe, then went south to Mexico for many years before Doyle McCormack purchased it. Credits given to: Tim Repp.

.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog vond de Nickel Plate, net als alle andere Amerikaanse spoorwegen, om zelf te helpen met de oorlogsinspanning. De Nickel Plate bestelde een extra 55 Berkshire 2-8-4 locomotieven tijdens de oorlog. Na de oorlog, in 1947, eindigde de Chesapeake and Ohio Railway zijn controle over de Nickel Plate, toen zij haar resterende aandelen verkocht. Dat jaar, besteld de Nickel Plate ook 11 ALCO PA dieselelektrische locomotieven, genaamd de "Bluebirds." Dit waren de eerste locomotieven voor de Nickel Plate die niet zwart waren geschilderd sinds de begin jaren 1900.

Baldwin Berkshire-type nr 779 gebouwd voor de Nickel Plate Road, opgesteld in Lincoln Park te Lima, Ohio. Het "Berkshire-type" vertegenwoordigt de meest geavanceerde ontwikkeling van stoom energie. De Nickel Plate Road had totaal 80 van dergelijke locomotieven, gebouwd tussen 1934 en 1949 tegen een kostprijs van ongeveer $189,000 elk. Credits given to: Sclark1000.

.

In 1949 ontving de Nickel Plate zijn laatste Berkshire, #779, ook de laatste stoomlocomotief gebouwd door de Lima Locomotive Works. Later dat jaar, op 1 December verhuurde de Nickel Plate de locomotief aan de Wheeling and Lake Erie Railway. In 1960, werd de laatste stoomlocomotief uit dienst genomen, waardoor de Nickel Plate officieel over ging naar diesels.

Het einde van een tijdperk: fusie met N&W, Norfolk Southern

Na de Tweede Wereldoorlog bleef de financiële situatie van de Amerikaanse spoorwegen dalen, op 16 oktober 1964 voegden de Nickel Plate Road samen met de Wabash en verschillende kleinere vervoerders zich samen met de winstgevende Norfolk and westerse (N&W). N&W was gefuseerd met zijn eeuwige rivaal Virginian Railway in de Pocahontas kolen regio in 1959 en groeide door de fusies met meerdere spoorweg vervoerders met inbegrip van de Nickel Plate en Wabash spoorwegen met operaties in aangrenzende gebieden van de oostelijke Verenigde Staten uit tot een meer concurrerende en succesvol systeem die in 14 staten en een provincie van Canada dienst deed op meer dan 11.000 km spoorweg. De winstgevende N&W werd zelf gecombineerd met de Southern Railway, een andere winstgevende vervoerder, om in 1982 de Norfolk Southern Corporation (NS) te vormen.

Erfgoed eenheid

Norfolk Southern ES44AC 8100 in de kleuren van de Nickel Plate Road. Credits given to: Bruce Bolinsky.

.

Op 28 maart 2012, Norfolk Southern onthulde de NS 8100, een GE-ES44AC geschilderd in de kleurstelling van op Nickel Plate Road's diesellocomotieven. Het was de derde van twintig eenheden die geschilderd zouden worden in de kleuren van Norfolk Southern de zijn voorgangers.

• Afbeeldingen NKP Locomotieven
• 

  Nickel Plate Road, Alco PA, NKP 190, te Oregon Rail Heritage Center, Portland, Oregon, USA, 22 Oktober 2016.
  Credit given to: Jeremiah Lietke.
• 

  Nickel Plate Road, 2-8-4 Stoomlocomotief NKP 765, te Metra Western Avenue Shop, Chicago, Illinois, USA op 11 Juni 2016.
  Credit given to: Zach Pumphery.
• 

  Nickel Plate Road, 4-6-0 Stoomlocomotief NKP 44, Steamtown, Scranton, Pennsylvania, USA op 30 Mei 2010.
  Credit given to: Mitch Goldman.
• 

  Nickel Plate Road, een Alco PA-1 met nummer NKP 190, North Carolina Transportation Museum, Spencer, North Carolina, USA op 29 Mei 2014.
  Credit given to: Mitch Goldman.
• 

  Nickel Plate Road EMD GP30, met bedrijfsnummer NKP 900, te Bellevue, Ohio, USA, op 13 September 1963.
  Credit given to: Roger Lalonde.
• 

  Nickel Plate Road EMD GP35 met bedrijfsnummer NKP 910, te Bellevue, Ohio, USA op 28 Augustus 1965.
  Credit given to: Roger Lalonde.

Bron:

Externe links

• The Nickel Plate Road Historical & Technical Society
• Nickel Plate Road System Map
• Stapleford Miniature Railway UK Has a 1/5th NKP Berkshire

Bronnen, Referenties en/of Voetnoten

Grootspoor Ondernemingen (Maatschappijen) USA Hedendaagse Ondernemingen (Maatschappijen): Amtrak - Alaska Railroad (ARR) - Burlington Northern and Santa Fe Railway (BNSF) - Canadian National Railway Company (CN) - CSX Transportation (CSXT) - Norfolk Southern Railway (NS) - Union Pacific Railroad (UP) Historische Ondernemingen (Maatschappijen): ATSF (Santa Fe) - Atlantic and Pacific Railroad (A&P) - Baltimore and Ohio Railroad (B&O) - Chesapeake and Ohio Railway (C&O) - Chessie System - Colorado Midland Railway (CM) - Colorado and Southern Railway (CS) - Conrail - Denver & Rio Grande Western Railroad (DRGW) - Erie Railroad - Missouri Pacific Railroad (MP) - New York Central Railroad (NYC) - Nickel Plate Road (NKP) - Northern Pacific Railway (NP) - Northwestern Pacific Railroad (NWP) - Penn Central (PC) - Pennsylvania Railroad (PRR) - Pere Marquette Railway (PM) - Southern Pacific Transportation Company (SP) - Southern Railway Company (SOU) - Spokane, Portland & Seattle Railway (SP&S) - St. Louis–San Francisco Railway (SLSF of Frisco) - Texas and Pacific Railway (T&P) - Toledo, Peoria & Western Railroad (TP&W) - Western Maryland Railway (WM) - Western Pacific Railroad (WP)