Bouwserie ET 26
| DB-Bouwserie ET 26 DB-Bouwserie 426 | |
|---|---|
| Spoorwegmij's | DB |
| Bedrijfsnummers | ET 26 001 - ET 26 004 |
| Fabrikanten | Wegmann & Co BBC |
| Aantal gebouwd | 4 stuks |
| Bouwjaren | 1956 |
| Uitdienst | 1978 |
| Asvorm | Bo'2' + 2'2' |
| Lengte over de buffers | 77.330 mm |
| Dienstgewicht | 77 t |
| Max.snelheid | 120 km/h |
| Vermogen | 580 kW |
| Aanvangskracht | 27 kN |
| Stroomsysteem | ~ 15.000 volt / 16,7 Hz |
| Remmen | luchtdruk rem |
Bouwserie ET 26
De treinstellen van de bouwserie ET 26 waren elektrische 2-delingen treinstellen van de Deutsche Bundesbahn, welke door Wegmann & Co uit Kassel werden (om)gebouwd en samengesteld van verouderde treinstellen. Het betrof vier treinstellen, waarvan sommige afkomstig waren van de Berlijnse S-Bahn en sommige van de Peenemünder Schnellbahn. Later werden ze gebruikt als gelijkstroomtreinen op de Isartalbahn en werden ze vervolgens omgezet voor wisselstroombedrijf met 15 kV / 16 2/3 Hz. Elk van treinstellen bestond uit een treinwagon en een kortgekoppelde stuurwagen. Vanaf 1968 werden de treinstellen bij de DB heringedeeld als bouwserie 426.
- ET / ES 26 001 ex ET / ES 182 11 - naoorlogs nieuwbouw Wegmann Kassel
- ET / ES 26 002 ex ET / ES 182 01 ex Trw / Stw ?? - Peenemünder Schnellbahnwagen
- ET / ES 26 003 ex ET / ES 182 21 ex ET / EB ex ET / EB 165 636 - S-Bahn Berlijn
- ET / ES 26 004 ex ET / ES 182 12 - naoorlogs nieuwbouw Wegmann Kassel
Ontwikkeling en bedrijf
De Duitse Wehrmacht bouwde de Zinnowitz - Peenemünde-spoorlijn voor het verkeer tussen het Peenemünde-testlaboratorium en een geplande grote nederzetting voor 16.000 inwoners en elektrificeerde deze met 1200 volt DC. Voor dit doel ontving het 15 tweedelige treinstellen (zogenaamde kwarttreinen, Trw / Stw 01-15), die vergelijkbaar waren met de treinstellen in 1939 van de S-Bahn in Berlijn (ET / EB 167 081-211). De rijtuigen ontvingen elk een pantograaf voor de stroomvoorziening. Vanaf het begin, zoals gebruikelijk tijdens de oorlog, waren de treinen uitgerust met anti-verblindingsdoppen op de koplampen en een afzonderlijke camouflagekoplamp.
Bij een bomaanslag in de nacht van 17 op 18 augustus 1943 werd een derde van de 30 voertuigen vernietigd (vier kwarttreinen en twee stuurrijtuigen). Tijdens de renovatie en eventuele lakwerkzaamheden kregen de voertuigen een grijze verf in plaats van de beige-rode verf omdat er geen andere kleur beschikbaar was.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werden zeven treinstellen als herstelbetaling afgestaan aan de Sovjet-Unie. In 1952/53 werden de treinstellen teruggegeven aan de S-Bahn Berlijn en werden daar aanvankelijk ingedeeld als DR bouwserie ET 167 met de bedrijfsnummer ET / EB 167 286 t/m 292, maar intern nog steeds aangeduid als Peenemünder. Halverwege de jaren zestig werden de bestuurdersrijtuigen voorzien van een nieuwe bestuurderscabine in de fabriek Schöneweide Reichsbahn, en werden de treinen heringedeeld als bouwserie ET 166 met de bedrijfsnummer ET / ES 166 054 t/m 060.
Aan het einde van de oorlog waren er vier gedeeltelijk zwaar beschadigde treinstellen van Peenemünde S-Bahn, de kwarttrein Trw / Stw 05, Trw 02 en een aantal onbekende treinwagons (aanvankelijk geclassificeerd als EB 167 242, 243, 284, 285) in de fabriek van Schöneweide Reichsbahn.
inzet op de Isartalbahn
Een treinstel (waarschijnlijk Trw / Stw 01) van de Peenemünder Werkbahn na de oorlog gevonden in de Reichsbahndirektion Nürnberg in Beieren werd in 1946 overgenomen door de München Isartalbahn na het veranderen van de elektrische spanning van 1200 volt naar 750 volt en aanvankelijk slechts kleine aanpassingen voor de lokale omstandigheden en werd gebruikt als ET / ES 182 01 op het traject München Isartalbahnhof - Höllriegelskreuth-Grünwald. Tijdens een renovatie bij Wegmann & Co. in Kassel in 1950 werd de Scharfenberg-koppeling vervangen door de gebruikelijke trek- en duwinrichting (normale buffer- en schroefkoppeling) en werd de elektrische schakelinrichting van de Hamburg S-Bahn serie ET 171 aangepast. Voor gebruik op de Beierse route werden enkele deuren van de sneltreinrijtuigen verwijderd en werden extra ramen in de zijwanden geïnstalleerd.
In 1949 liet de Deutsche Bundesbahn twee treinstellen bouwen voor de Isartalbahn. De tweekwartertreinen ET / ES 182 11 en 12 werden door Wegmann in Kassel vervaardigd uit vier bijgevoegde rijtuigen van het Berlijnse type 1941 (EB 167 212-283, gedeeltelijk geleverd in 1943 en 1944), die niet volledig waren geleverd vanwege een bombardement op Kassel.
In 1950 werd de Berlijnse S-Bahn ET / EB 165 636 omgezet in ET / ES 182 21 voor de Isartalbahn. Dit treinstel was tijdens de Tweede Wereldoorlog bij een Nederlands wagenbouwbedrijf achtergebleven en zou worden aangepast voor inzet op de S-bahn in Berlijn. Aan het einde van de oorlog werd het treinstel aangetroffen op de sporen bij Keulen.
In 1955 werd de Isartalbahn door de Deutsche Bundesbahn omgezet in 15.000 V en 16 2/3 Hertz, wat betekende dat de treinstellen niet meer konden worden gebruikt.
Ombouw naar wisselstroom
Vanwege de relatief jonge leeftijd van de DC-voertuigen wilde de Deutsche Bundesbahn de treinen blijven gebruiken en liet de voertuigen in 1956 door Wegmann en BBC Mannheim ombouwen voor wisselstroom (15.000 volt 16 2/3 Hertz). Om een groter aangedreven draaistel van het nieuwe type "München-Kassel" te kunnen gebruiken, elk met twee tractiemotoren uit de inventaris en reserve van de ET 11 01 omgebouwd van BBC Buchlian-aandrijving naar Tatzlager-aandrijving, moest de treinwagon aan de bestuurderszijde grotendeels worden omgezet, wat alleen mogelijk was met een gebogen lange balk. De snelheid kan worden verhoogd tot 120 km / u. Een multi-solenoid luchtrem werd ook geïnstalleerd. Het besturingssysteem werd gewijzigd zodat de treinstellen in het treinstel met de serie DR 25 ET 25-wagens konden worden bediend. Een eerste klas compartiment en sanitaire voorzieningen werden toegevoegd. Het uiterlijk van het treinstel werd aanzienlijk veranderd.
In 1968 werden de treinstellen bij de DB heringedeeld als bouwserie 426 en 826.6 (niet te verwarren met de latere treinstellen van de Bouwserie 426 van Deutsche Bahn AG).
De treinstellen werden voor het eerst gebruikt in München en gestationeerd in het centraal station van München. Van 1972 tot 1978 bevonden de treinstellen zich in het spoorwegdepot Koblenz-Mosel. Ze reden voornamelijk op het traject naar Neuwied. In 1978 werden de treinstellen in Koblenz ter zijde gesteld.
Waar zijn deze locomotieven nog te zien?
Het voormalige Peenemünd-treinstel 426 002/826 602 kwam na de buitenbedrijfstelling bij de groep van de sociale dienst Garmisch-Partenkirchen en bleef daar. Door een gebrek aan ruimte in het lokale depot raakte het treinstel, in verval. In 2004 werd het overgedragen aan het Historisch-Technisch Museum in Peenemünde in bruikleen van het DB Museum in Neurenberg, per spoor overgebracht naar Usedom en uitgebreid gerestaureerd in Peenemünde. Het treinstel werd overwegend in de kleuren geschilderd in de staat van levering vanaf 1942 (rood en beige). Het treinstel staat buiten tentoongesteld.
Bronnen: wikipedia : DB-Baureihe ET_26[1]
Verwijzingen
Intern
Extern
Diverse Treinstellen ET 26
- Diverse Grootspoor afbeeldingen Treinstellen ET 26
'’ET 26
== Bronnen, Referenties en/of Voetnoten ==
|
Modellen
- Lima (volgt)
